Waarom zou ik psychische hulp zoeken? Wanneer je een aantal jaar geleden naar de buitenkant van mijn leven had gekeken, dan had je misschien wel durven zeggen dat het zo geweldig was als in een film. Ik ging bijna iedere dag een koffietje drinken na school, had een groep vrienden die mij namen voor wie ik was en wist exact waar ik naartoe wou. Wat je dan echter niet had kunnen zien, was dat ik vanbinnen helemaal kapot ging. Ik zat totaal niet goed in mijn vel en wilde het liefst zo snel mogelijk van school veranderen.
Psychische hulp zoeken
Mijn leerlingenbegeleider raadde me daarom aan om professionele hulp te gaan zoeken en zo kwam ik op mijn 15de voor het eerst bij een psycholoog terecht. Ik kan me nog goed herinneren dat ik, pas toen ik op het zeteltje van de praktijk neerplofte, besefte dat ik totaal niet eens wist waar ik moest beginnen.
De verhalen rolde over mijn lippen en in een uur tijd had ik zowat 700 redenen opgesomd die verklaarde waarom ik mij zo kut voelde. Althans, dat is was Tine mij vertelde bij het afsluiten van het gesprek, want voor mij waren die verhalen slechts delen van mijn realiteit. Nooit had ik erbij stilgestaan hoe schadelijk dit allemaal was voor mij en mijn mentale gezondheid.
Voor haar was het zo duidelijk als maar zijn kon. Ik had meer sessies nodig en snel ook. Iets van een 10 sessies later beloofde ik haar plechtig dat ik beter in mijn vel zat en dus liet Tine me met een grote glimlach weten dat ik klaar was om alleen verder te gaan.
Er kwam geen nieuwe afspraak, ik bleef naar de school gaan waar ik zat en had mezelf ervan overtuigd dat ik opnieuw klaar was om de wereld te veroveren. Wat ik op dat moment echter niet besefte was dat ik toen ik de deur van de praktijk achter me dichtdeed koos om opnieuw in gevecht te gaan met mezelf.
Ongeveer twee jaar later, in oktober 2018, was mijn vechtlust op en gaf ik tegen wil en dank toe dat ik het dan toch niet alleen aankon. Ondertussen ben ik 4 psychologen, 2 psychiaters en twee weken in de kinderpsychiatrie verder en sta ik ondanks een heleboel recente gebeurtenissen en de lockdown sterker in mijn schoenen dan ooit.
Veel jongeren met psychische klachten durven niet om hulp te vragen
Helaas kunnen een heleboel jongeren dat niet zeggen en zie ik zowel in mijn directe omgeving als daarbuiten hoe groot de impact is die de lockdowns met zich meebrengen. Het gevoel van eenzaamheid en de drang om aan zelf verwonding doen, neemt enorm toe. Gedwongen zitten we thuis.
Eerstejaarsstudenten krijgen niet de kans om medestudenten te ontmoeten, verplichte uren achter een scherm, vast tussen de 4 muren van een huis waar je je al dan niet gelukkig in voelt. Niets anders meer te doen dan wandelen en studeren. Gedwongen zitten we thuis. Onze vrijheid volledig van ons ontnomen.
Op sociale media vragen steeds meer jongeren en studenten om hulp, maar het taboe rond mentaal welzijn blijft groot en de mening van vele volwassen blijft dat we overdrijven. “Jongeren hebben toch sociale media waarop ze met elkaar in contact kunnen komen?” “Wat een stelletje aandachtszoekers!” Ze lijken het maar niet te begrijpen en dat maakt mij persoonlijk best wel boos.
Daarom kies ik voor vrijheid en gebruik ik mijn stem. Om taboes te doorbreken en het belang van mentale gezondheid verder met de wereld te delen. Om anderen te inspireren en lotgenoten een hart onder de riem te steken. Ik schrijf de pijn van me af. Voor mij en voor jou. Omdat dat belangrijk is zowel tijdens als na de lockdown.
Meer van mij lezen? Je kan me vinden op www.happybeat.be
Lees ook:
